Bio

Brenda Fogarty

Brenda begon met zingen, dansen en acteren voor mama, net als veel kinderen. in de 6^e In de klas kreeg ze een deel van Mary in het kerstspel en moest ze "It Came Upon A Midnight Clear" zingen. Toen de piano begon te spelen verstijfde Brenda. Er kwam niets uit toen ze begon te zingen, hoewel ze het vaak had gerepeteerd. De pianist begon vele malen opnieuw en elke keer kwam er niets meer uit Brenda's stem dan een beperkt piepje. Alle kinderen op het podium met haar mompelden iets, het publiek klapte, riep iets en Brenda was doodsbang en beschaamd. Dat was het einde van haar zangcarrière, triest maar waar. Haar echte talent kwam veel later naar boven, zoals blijkt uit haar schrijven en optreden op haar website  www.IntimateMonologists.com. Brenda speelde in veel toneelstukken op de middelbare school en op de universiteit. Toen ze Connie Stevens als jong meisje in "Parish" zag, besloot ze toen en daar dat ze dat kon doen en ze concentreerde zich erop om als hoofdrolspeler of ster te worden gecast in alles wat ze deed. Op veertienjarige leeftijd was ze een koffiemeisje in The Dunes Hotel in Las Vegas, Nevada in de weekenden en besloot ze op een dag een danseres of showgirl te worden in het Casino de Paris, de grootste en beste show op de Las Vegas Strip. Op een dag na vele audities voor verschillende shows op de strip kwam haar droom uit. Frederique Apcar, de producer van Casino de Paris, belde haar op en dat was het begin van haar carrière in de showbusiness. Na dit optreden was ze een Ronnie Lewis Dancer in een Las Vegas Revue in Chicago en vervolgens naar Beiroet, Libanon, waar ze een showgirl was in de grootste show ter wereld. Veel foto's van haar in kostuum staan op de fotopagina op haar website. Tijdens haar 18 maanden in Beiroet deed ze 14 commercials voor Koeweit en het Midden-Oosten. Een commercial was voor een airconditioningbedrijf en Brenda moest op een wit Arabisch paard tot 5 kameelruiters rijden in de hete woestijn en iets zeggen over een airconditioner. De volgende scène was de kameelrijder die naast een airconditioner in zijn tent zat. Kort voordat Brenda's contract zou worden verlengd, was mevrouw Bluebell, die alle dansers in het Lido in Parijs had, op een avond in het publiek. Brenda belde de drie hotels waar ze waarschijnlijk zou verblijven en sprak met haar. Ze was uitgenodigd in haar hotel en ze zaten op het terras van het Vendome Hotel met uitzicht op de Middellandse Zee en genoten van een paar Planters Punches. De week daarop repeteerde Brenda in Parijs als een van de 3 hoofddansers van Madam Bluebell's privétour door Duitsland, Spanje, Portugal en Genève. Vier dagen na de repetitie kon Brenda zich niets van de routines herinneren, voelde zich beschaamd omdat de rest van de meisjes professionele dansers waren en nam de passen gemakkelijk op en herinnerde ze zich. Brenda's rol was een van de 3 hoofddansers en vaak danste ze solo en moest ze uitzonderlijk zijn. Ze zei tegen mevrouw Bluebell: 'Je hebt nog tijd om iemand anders te zoeken. Ik kan dit niet en ik vertraag de repetitie.” Mevrouw Bluebell zei met strenge stem: "Brenda, je hebt een uitdaging, doe het nu!" Ze draaide zich om, liep weg en ging verder met de repetitie. Brenda bleef 18 maanden bij The Bluebell Girls als hoofddanseres en veranderde de show elke 3 weken met vier nummers van 8 minuten. "Ik heb net de rol van een danser geacteerd en het werkte voor mij", zegt Brenda. Je zult veel van haar Bluebell-foto's zien op haar website, intimatemonologists.com. Toen Brenda eindelijk terugkeerde naar Los Angeles, volgde ze snel acteerlessen en na auditie voor haar eerste film werd ze gecast in de hoofdrol als de leraar in Trip With The Teacher, met ook Zalman King als de psycho-moordenaar. Deze film ging de hele wereld over en staat tegenwoordig bekend als een Drive-in Classic en Brenda staat bekend als een Queen of the B-Movies. "Assepoester" toont Brenda in een schattige komische rol die haar kort daarna een hoofdrol in "Fairy Tales" bezorgde. IMDB.com heeft haar films vermeld. Klik gewoon op een van hen en de rest komt tevoorschijn. Na jaren van auditie en bijrollen besloot Brenda dat de enige manier om te pronken met haar talent was om haar eigen materiaal te schrijven en haar one-woman show op te voeren, geproduceerd en geregisseerd door Brenda Fogarty. Ze is nu in staat om alle personages te spelen die ze nooit heeft gecast, omdat een castingdirecteur het niet in haar kon zien. Niemand staat Brenda meer in de weg. Ze heeft nu 12 shows van 30 minuten, professioneel opgenomen met 3 camera's, op 4 dvd's, meer dan 6 uur van een geweldige kijkervaring. Ze schrijft en voert monologen uit over de ervaringen die we ALLEMAAL als mens meemaken in het leven, vroeg of laat, persoonlijk of door observatie. Deze site is voor iedereen, homo, hetero (?), nieuwsgierig of besluiteloos die graag vermaakt wordt, goed schrijven waardeert en een kijkje wil nemen in het leven van een actrice die het heeft meegemaakt of het gewoon verzonnen heeft. Op een dag, in de jaren 70, terwijl ze als serveerster werkte en auditie deed wanneer ze maar kon, hoorde ze mannen aan haar tafel praten over de films, locaties en budgetten. Ze vroeg een van de mannen wat hij deed. "Ik ben het hoofd van de Teamsters Union, Local 399, de Studio Drivers Union". Een paar dagen later zat Brenda op zijn kantoor, haalde het juiste rijbewijs en werd de 4^e vrouwelijke Studio Driver in Los Angeles. Ze reed de cast en crew van en naar de locatie en werkte aan honderden tv-shows, soaps, commercials en speelfilms. Uiteindelijk kreeg ze anciënniteit bij Universal en was nu een klasse 1, wat betekende dat ze meer dan 14 jaar veel als chauffeur werkte. Wat een toffe baan! “Ik herinner me dat er op één dag 858 chauffeurs waren. Ik reed alles; vorkheftrucks, limousines, de shuttlebus rond het terrein, de vuilniswagen, stationwagons voor de art directors, regisseurs en producenten, auto's die worden gebruikt in films, vrachtwagens van 5 ton die wekenlang achter elkaar staan voor de setdressers en campers voor de sterren. Enkele van de sterren waar ik voor reed waren Lauren Bacall (ik haalde haar honden op bij de trimsalon en droeg haar juwelen), Goldie Hawn (ik reed haar winkelend in Beverly Hills met de garderobe-dame en lunchte bij de, toen beroemde, Luau) , Cisely Tyson (ze nam me mee uit eten bij Something's Fishy in Malibu voordat ik haar naar huis reed), Susan Sarandon (op Witches of Eastwich. Ik haalde haar op bij haar hotel, wachtte rond terwijl ze werkte en bracht haar terug naar het hotel. Die avond, toen ik werd ontslagen en vervangen door een man, belde Susan de studio en eiste dat ik terugkwam. Ik bleef haar chauffeur tot ze klaar was. Wat een aardige vrouw is ze). Ik herinner me mijn allereerste dag als chauffeur bij Universal Studios. Ze gaven me een limousine en zeiden dat ik de acteur moest ophalen bij de make-up. Ik wachtte buiten en plotseling kwam Henry Fonda naast me op de passagiersstoel zitten. Ik zal nooit vergeten hoe mijn hart uit mijn borstkas klopte. HENRI FONDA!! Hij was Captains and Kings aan het filmen. Ik vroeg hem hoe het met Jane ging en hij zei dat ze “Julia” aan het filmen was en dat het in Europa goed ging. Ik wist gewoon dat hij een trotse vader was. Hij ging in detail over Jane die de rol landde en waar ze zou filmen. Hij was zo aardig voor me en we hebben de hele weg naar de locatie gepraat. En dit is het beste van alles. Tijdens het rijden op Xanadu, een schaatsfilm met Olivia Newton-John en Gene Kelly in de hoofdrollen, zat ik in mijn stationwagen en voelde ik hem bewegen. Gene Kelly deed zijn opwarmingsoefeningen terwijl hij mijn wagen vasthield. Ik zei gekscherend: "Krijgt iemand dit extra van mijn auto ?!" We maakten grapjes en praatten wat. Hij was charmant. Tijdens de lunch met de bemanning de 1^st AD fluisterde in mijn oor: “Mr. Kelly wil graag dat je bij hem komt lunchen.' Binnen een minuut zaten Gene en ik samen te lunchen in zijn woonwagen. Hij vertelde me dat veel acteurs mensen achter zich hadden, maar de beste manier was om "iemand naar beneden te halen en je omhoog te trekken langs al die acteurs die dezelfde baan willen". Hij nam me vijf keer mee uit eten. Terwijl mijn moeder in het ziekenhuis lag, belde hij haar en wenste haar het beste. Hij kwam naar mijn huis voor de lunch en nodigde me uit bij hem thuis. Hij was zo aardig en leuk en we hebben veel gelachen. Tijdens Kerstmis nam hij me mee naar het huis van Glen Ford voor het avondeten. George Kennedy, Jean Simmons, Debra Raffin en hun dates waren erbij. Wat een huis! Gene was zo lief voor me en voor het geval je het je afvraagt, ja, hij is echt een goede kusser. Geen kans op iets meer want het was er gewoon niet voor ons allebei, gewoon heel veel plezier. Gedurende 14 jaar als chauffeur deed ik auditie voor tv, toneelstukken en films bij elke kans die ik kreeg. Als ik werd gecast, had ik altijd een hoofdrol. Ik heb nog nooit een agent gehad die me zoveel heeft ingediend als ik wilde of die vocht om een auditie voor me te krijgen. Dit is gebruikelijk voor zoveel acteurs. Het hoort gewoon bij de carrière. Het is belangrijk om NOOIT OP TE GEVEN, hoe lang het ook duurt. Ja, er waren maanden en jaren dat ik een pauze nam vanwege mijn gebrek aan zelfvertrouwen, maar ik kwam altijd terug met een hernieuwd gevoel van eigenwaarde. Het was altijd gemakkelijk om elk kantoor op het terrein binnen te komen, omdat iedereen mij kende als chauffeur. Ik gaf altijd foto's en cv's af. Uiteindelijk kreeg ik een paar B-films, een beetje over General Hospital & Young en Restless. Terwijl ik op het Paramount-kavel was, liep ik een castingsessie binnen voor 'Chesty Anderson, USNavy, met Shari Eubanks in de hoofdrol. Ik kende de casting director en vroeg hem of er iets voor mij in zat. "Nee." was zijn antwoord. Toen ik naar buiten ging, zag ik "DIRECTOR" op de deur en liep naar binnen zonder te kloppen. De directeur keek nogal verbaasd op dat iemand zomaar binnenkwam zonder te kloppen. Ik vertelde hem dat ik op het terrein de ronde deed en vroeg me af of er een rol voor mij in zijn film was. “Nou, dat is er zeker”, was zijn antwoord en ik werd gecast voor de rol van “Brenda”. Ze stuurden ons 10 dagen naar de karateschool omdat er een groot karategevecht was tussen mijn bende en de brave meisjes. Toen de schilder namen op de kluisjes in de kazerne zette, zei ik hem om "Brenda Fogarty" op een van de kluisjes te plaatsen, wetende dat mijn scène zich direct voor deze zou afspelen. Als je de film ziet, zie je 'Brenda Fogarty' op het kluisje direct achter me zo duidelijk mogelijk. Een andere keer liep ik tijdens het maken van de ronde een andere castingsessie binnen. Ik had me ervoor opgegeven, maar werd niet opgeroepen. Wetende waar het zou worden gehouden, liep ik toch naar binnen. De producer stond daar en ik vroeg hem of er een rol in zijn film voor mij was terwijl ik hem mijn p&r overhandigde. "Natuurlijk is dat zo, Brenda", was zijn antwoord. De casting director schoot dolken op me achter een nepglimlach. Dat was voor een CBS-film van de week, "Gus Brown and Midnight Brewster". Ik speelde een verkoopster in een warenhuis en had een paar regels. Op een avond kreeg ik een telefoontje van de Associate Producer voor een film. Ze was de garderobedame geweest in 'Beach Bunnies', een film waarin ik een paar weken eerder de hoofdrol had. Ze moest onmiddellijk een actrice vervangen voor een scène die de volgende ochtend met Joey Heatherton in "The Happy Hooker Goes to Washington" zou worden opgenomen. Ze gaf me mijn lijnen via de telefoon en ik sliep helemaal niet om ze te leren. Toen de scène klaar was, prees de regisseur me en zei dat hij nog nooit een acteur had ingehuurd die hij niet had gelezen en dat hij erg blij was met mijn werk. Ü Terugkijkend op mijn zeer korte en verre carrière dacht ik dat ik alle tijd van de wereld had om een ster te worden. Misschien doe ik dat nog steeds. Tijd is zo'n ongrijpbaar fenomeen. Ik had in totaal meer dan 14 jaar een toegewijde relatie en ik besteedde veel van mijn tijd aan het helpen van haar om een chiropractor te worden. Met andere woorden, ik was mede-afhankelijk. "Laat mij voor je doen, mijn dromen kunnen wachten, ik ben sterk en zal altijd herstellen." Ik had geen idee wat co-dependent betekende totdat we uit elkaar gingen en ik naar mijn eerste ontmoeting ging. OMG! Ik was zo afhankelijk van elkaar dat het misselijkmakend was. Nou, het was te laat, onze relatie liep op zijn einde en ik moest huilen. Ik begon te mediteren omdat de pijn zo hevig was. Ik sliep maandenlang niet, viel 15 kilo af en kon niet stoppen met huilen. Scheiden is zo ontzettend pijnlijk. We hielden nog steeds van elkaar, maar wilden en hadden een nieuw leven nodig. Ze sloeg me tegen de deur. We konden gewoon niet langer als koppel doorgaan. Ik mediteerde gedurende 2 jaar, dagelijks, terwijl ik mezelf probeerde te vinden als alleenstaande vrouw. Ik vond het heerlijk om bij haar te zijn en altijd dingen samen te doen en verliefd te zijn. Het was moeilijk om te ontdekken wie ik was zonder haar. Uiteindelijk zakte de pijn weg en begon ik te schrijven. Ik vulde 11 audiocassettes van 90 minuten met mijn schrijven en begon ze te onthouden en te filmen. Zo begonnen mijn shows. Op een dag kwam de naam in me op. Ik schrijf monologen en ik ben homo, dus ik noem ze 'intieme monologen'. Uitstelgedrag beheerste jaren mijn leven. Ik heb altijd geweten dat ik op een dag mijn site zou opzetten en mijn werk zou verkopen voor inkomsten, maar ik stelde het altijd uit. Ik raakte verslaafd aan strijd. Ik deed klusjes, werd een makelaar en levensverzekeringsagent en worstelde, en worstelde en worstelde. Ik heb altijd geweten dat ik op een dag zou doen waar ik van hield, namelijk schrijven en optreden, maar die dag kwam nooit. Ik heb mezelf nooit als dakloos beschouwd, hoewel ik met mijn honden in mijn camper woonde. Ik heb altijd geweten dat ik acteur was en dat ik ooit over de hele wereld bekend zou worden vanwege mijn werk. Wonen in een camper heeft zeker zijn voordelen. Ik heb geen huur, geen buren die klagen over blaffende honden, geen huisbaas die de huur op tijd wil, (wat onbeleefd), of die me vertelt dat ik maar één hond onder de vijfentwintig pond mag hebben of elke maand keihard moet werken om de huur te betalen. huur om mijn spullen op te bergen. Ik ben echt blij. Ooit koop ik binnenkort een mooiere, nieuwere camper. Ik ben niet dakloos, hoewel sommigen denken van wel. Ik ben een makelaar, een ondernemer en een acteur. Ik schrijf over veel van de onderwerpen die we ALLEMAAL als mensen meemaken in het leven, vroeg of laat. Ooit zal ik over de hele wereld bekend worden. Ik verhef het bewustzijn van de planeet. De datum van vandaag is 25 januari 2012. Ik heb nog meer verhalen te vertellen, zoals Arnold uitnodigen voor het diner en dat hij blijft overnachten. We waren allebei in de twintig, dus begin nu geen gekke ideeën te bedenken. En de volgende dag nam ik hem mee te paard. Dat waren de dagen van mijn vriend.” Wordt vervolgd als de stemming me raakt.   Brenda Fogarty Brenda@IntimateMonologen.com www.IntimateMonologists.com Einde